κι ομως..

Έχουν περάσει μόλις  40 κάτι μέρες από τη μέρα που ‘χασα… έναν καλό φίλο και ζευγάρι, στο ταξίδι, στην πλανεύτρα.. Οι σκέψεις ακόμα μπερδεμένες .. Ψάχνουν το γιατί.. Τι έφταιξε.. Τι μπορεί να έγινε..

Κάπου εκεί, κάνοντας μια αναδρομή στη..  ψυχή.., είδα .. ότι ήταν γεμάτη από τέτοιες πληγές.. Στο σύνολο… τρεις καλοί μου φίλοι και.. άνθρωποι…

Μέσα σε λίγα χρόνια χωρίς να το καταλάβω έχουν χαθεί άδικα.. αλλά και μέσα σ’ αυτά τα λίγα χρόνια..  άλλαξα.. Σκέφτομαι πολύ διαφορετικά από τότε.. Όταν πρωτοξεκίνησα να κατακτάω το δικό μου ψυχικό κόσμο καθώς βυθιζόμουν όλο και πιο βαθιά μέσα στην πλανεύτρα..

Πολλές φορές έκανα σκέψεις να.. μην ξαναπάω.. να μην ξανακοιτάξω, αλλά.. κάτι μέσα μου πέθαινε μακριά της.. Δεν άντεχα.. Ήθελα να.. πάω κοντά της.. να χαθώ και πάλι ανάμεσα στην κυματισμένη.. επιδερμίδα της.. να νιώσω τον ήλιο να μου ζεσταίνει γλυκά την πλάτη σε κάθε.. επιστροφή από ..ταξίδι.. να δω και πάλι αυτή τη.. μοναδική εικόνα της ..στο βυθό όπου όλα είναι τόσο.. αθώα.. τόσο αρμονικά… τόσο δεμένα..  και.. να ξαφνιαστώ και πάλι ναι.. από την απότομη αλλαγή.. Κάθε φορά που… ο…(κυνηγός).. πλησίαζε… ο πανικός.. η φυγή.. και εκείνος αργά και σταθερά να έρχεται προς.. το (άγνωστο)..  και μετά … η μάχη .. η προσπάθεια για επιβίωση …  και στο τέλος ..οι σκέψεις..  στην επιστροφή προς .. τα πάνω.. σε έναν άλλο κόσμο.. όπου κρατώντας πλέον τον (κυνηγό) ..οι σκέψεις αλλάζουν..

Εικόνες του μυαλού που.. κάθε φορά είναι μοναδικές.. Δεν ξέρω αν μπορώ πλέον να ζήσω χωρίς αυτές.. Αυτό που ελπίζω μόνο είναι να ’χω την κρίση και την τύχη να ..ζήσω αρκετές..  και.. κάθε φορά που θα σφίγγω τη λαβή μου ..θα νιώθω μέσα μου πως.. είναι εκεί .. Όλοι οι φίλοι που έχασα.. δίπλα μου.. θα τους νιώθω, έστω και αν πλέον εκείνοι βυθίζονται .. στην ψυχή τους.. και γαληνεύουν..  Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι .. η σκέψη μου να είναι γεμάτη από κείνους.. και να αφιερώνω ένα κομμάτι της ψυχής μου σ’ αυτούς που ήταν.. συνταξιδιώτες.

.