φουρτουνιασμενες αναμνησεις… no2.

Επιστροφή στις.. αναμνήσεις.. με τον «Μαστρομιχάλη». Τόπος διεξαγωγής… και πάλι η όμορφη Κάσος… Δεύτερη και τελευταία από εκεί.. ν’ αρχίσουμε να μεγαλώνουμε και λίγο μετά..

Τη θάλασσα .. τη σέβομαι πάντα.. πιο πολύ κι απ’ τον εαυτό μου .. Μα δεν την σκιάζομαι.. Έχουμε περάσει πολλά οι δυο μας.. με την πλανεύτρα.. δύσκολα.., επικίνδυνα.., όμορφα.., χρωματιστά.., καλά.., άσχημα.., απώλειες..

Μα δε θα ξεχάσω αυτό το πρωινό… όσα χρόνια κι αν περάσουν.. Έχουν χαραχτεί μέσα μου οι εικόνες ..σαν.. να ’χουν σκαλιστεί στην πέτρα για πάντα.. Χειμώνας της ίδιας χρονιάς με το νούμερο ένα… Το νησί έχει.. ερημώσει.. Οι λιγοστοί του κάτοικοι μια χούφτα άνθρωποι.. γνωστοί όλοι, ανταλλάσουν καλημέρες μέσα στα ..»ξυράφια» του ανέμου που γδέρνουν το νησί.., με τα κεφάλια ίσα να σηκώνονται να κοιτάξουν τον άλλο προσπαθώντας να προφυλαχτούν απ τη μανία του λυσσασμένου κύματος που μεταφέρει την αλμύρα δεκάδες μέτρα μακριά από τη θάλασσα πάνω στη στεριά..

 

Στο νησί ο άνεμος πλέον έχει αγγίξει.. τα 12 και βαλε μποφόρ… Έχει έρθει το πλοίο της γραμμής.. και δεν μπορεί να μπει στο λιμάνι λόγο… καιρού!! Φαντάσου γεμάτο κόσμο.. τα μικρά ψαροκάικα της εποχής, επίσης δεν μπορούν να βγουν απ’ το λιμάνι.. «Λύσσαξε ο καιρός σαν τ’ άγριο άλογο»  λέγανε οι ντόπιοι ψαράδες.. «δεν είναι να τον κοιτάς καν..»

Τότε ο «Μαστρομιχάλης»  που ήξερε τι θα γινόταν.. μέσω του vhf του ρυμουλκού, φωνάζει στον καπετάνιο απ’ το ποστάλι μιας και ήμασταν στο λιμάνι.. να ετοιμάσει τον κόσμο.. και με ευθύνη δική του.. θα τους παίρνει λίγους λίγους με δρομολόγια.. και να πάει απέναντι στα αρμαθιά να δέσει για απάγγιο.. για να μπορεί ο κόσμος να μεταβεί στο μικρό μα παντός καιρού σωστικό.. Μα έτσι η απόσταση μεγάλωνε.. Στο βλέμμα του όμως δεν έβλεπα να σκιάζεται δευτερόλεπτο.. Ήξερε τι έλεγε.. Την ήξερε την άτιμη τη μάγισσα πόσο επικίνδυνη ήταν στον.. «ανοιχτό τόπο» και δεν την προκαλούσε..

 

Έτσι κι όπως τα πε ..μα.. υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο.. δηλαδή εμένα!! Γιατί;;; Μα γιατί ήταν η μάνα μου στο πλοίο.. Είχε κατέβει Αθήνα να δει τη μάνα της που ήταν άρρωστη και εμείς ήμασταν οι δυο μας στο νησί.. Ήξερε ότι  δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένω με σταυρωμένα τα χέρια στο λιμάνι να την φέρει μόνος του.. Όχι!!

Αξέχαστες εικόνες.. Ο καιρός να μας φέρνει.. σχεδόν τουρμπίνα, σκεπάζει το ρυμουλκό που.. κράταγε κέρβερος!! Έτσι ονομαζόταν, δε θα το ξεχάσω ποτέ.. Και μεις εκεί.. μιας και μόνο εγώ, ο πατέρας μου και ένας ναύτης πηγαινοερχόμασταν.. Οι υπόλοιποι δε ρίσκαραν.. Μα εγώ είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στον παλιό θαλασσόλυκο.. Μαζί.. περνάγαμε την φουρτούνα.. και τους βγάλαμε όλους σώους!.. Και το πλοίο την άλλη το πρωί μπήκε στο λιμάνι και ξανάφυγε για τον προορισμό του..

Και ας με έλεγε η μάνα μου τρελό!!! Εγώ είχα δίπλα μου.. εκείνον.. Εκείνον που με έμαθε να μην τη φοβάμαι.. Πως ακομα και στην μεγάλη φουρτούνα.. θέλει τρόπο.. Δεν την προκαλείς.. Την καλοπιάνεις γλυκά με πρίμα τον καιρό στην πάντα διαγώνια.. και της αφήνεις να ’χει το πηδάλιο ..ξεγελώντας την.. Νομίζοντας πως σε πάει όπου θέλει εκείνη.. Μα την κατάλληλη στιγμή.. σα φεύγει η κορυφή.. μέχρι να έρθει η επόμενη.. εκείνη σου ’χει αφεθεί και χαράζεις εσύ την πορεία.. Έτσι αργά αργά και γλυκά.. παίζεις μαζί της.. κάνοντάς της το χατίρι.. μια κι αυτή.. σε ταξιδεύει μια κι εσύ την ταξιδεύεις..