οι σταχτες.. κ ενα βλεμα..

Ήταν σκοτεινός ο κόσμος γύρω απ’ τα μάτια του σήμερα.. Έφταιγαν τα βαριά και έτοιμα να ξεσπάσουν σύννεφα.. μα πιο πολύ η συννεφιά της ψυχής του..

η μουσική ….

συντρόφευε τις πικρές του σκέψεις.. και το δοχείο ξεχείλιζε από.. στάχτες.. αισθημάτων και καπνού.. καθώς κύλαγε αργά προς γνώριμο προορισμό..

Μα δε τον ένιωθε πλέον όπως πριν.. Τα λόγια που είχαν ειπωθεί «στεγνά» στην καρδιά.. των έτρωγαν αργά αργά…

Το γιατί; Ηχούσε στα αυτιά του.. πόνος  διαπεραστικός που ‘καιγε  την ύπαρξη του.. και έσβηνε το νου..

Το βλέμμα.. αναζήτησε και ..άλλες στάχτες να δει μα.. είχαν τελειώσει.. σταματά.. θα βρει κι άλλες..

Είχε δει ένα γνώριμο σταθμό του ..μα κι αυτός θύμιζε.. τον προορισμό.. Η σκέψη είναι τόσο έντονη .. μα τόσο..

Καλησπέρα.. γιατί; Εε ένα camel ήθελα να πω..

Σκληρό ..μαλακό;

Ό,τι να ’ναι.. μα η φωνή δεν ήταν η γνώριμη.. Ήταν ..μελωδική.. ζεστή.. Τον κάνει να γυρίσει το βλέμμα να αντικρύσει τη σειρήνα που ήχησε..

Καθώς τα χέρια συναντάνε το βλέμμα σε μια ανταλλαγή.. υλική.. νιώθει να μαγνητίζεται από το βλέμμα.. Το νιώθει οικείο.. Τα χέρια άργησαν να χωρίσουν.. Μια μικρή λάμψη μα…

Ευχαριστώ.. λέει όπως πάντα ευγενικά.. μα η απάντηση.. ένας ολόκληρος.. κόσμος …

Δεν υπάρχουν γιατί στα γιατί….;

Την ξανακοιτά πλέον σίγουρος για το βλέμμα της.. Αναζητούσε απεγνωσμένα να τον εξερευνήσει χωρίς να ξέρει γιατί… μα και κεινος το ίδιο ένιωσε….

Ναι.. δεν υπάρχουν μόνο οι σκέψεις μένουν…

και…. χάρηκα….

μάλιστα…. επίσης….

πω πω ταλαιπωρημένα μάτια… γιατί έτσι;

Άυπνα είναι .. μην τα ρωτάς.. πολλά…   μα μέσα του ήθελε να της απλώσει ολόκληρο τον κόσμο του.. κάθε γωνιά του.. σε μια μόνο στιγμή..

Κακώς, πρέπει να τα προσέχεις… Στο πολεμικό ναυτικό δε δουλεύεις;

Όχι! Πώς κι αυτό; Στέλεχος σε μια εταιρία είμαι…

Αα μα μου φάνηκε την προηγούμενη φορά ότι φορούσες μπλούζα του ναυτικού.. Προηγούμενη;;; Ποια;; Δε θυμόταν.. Τόσο απορροφημένος ήταν απ’ τη δύνη των σκέψεων, που ενώ την είχε ξανασυναντήσει δεν την είχε καν κοιτάξει.. ενώ εκείνη του είχε ξαναπροσφέρει ..στάχτες.. και σίγουρα τον θυμόταν..

Η συζήτηση έμελλε να συνεχιστεί για πολλή ώρα ακόμα .. Οι στάχτες.. συνέχιζαν να πέφτουν μα.. τώρα στο δρόμο.. όχι στο δοχείο.. Οι διακοπές από.. τρίτους που αγόραζαν δεν πτοούσε κανέναν από τους δυο.. Τα βλέμματα συνέχιζαν να αντικρίζονται δίχως δισταγμό.. να εξερευνούν.. Έμαθε και για το δικό της βλέμμα ..  που πέρασε τον.. φράχτη της ψυχής του με μια μόνο ματιά και μπήκε μέσα της να δει…  Και κεινος το ίδιο, μα δε ρώτησε πολλά.. Έβλεπε το βλέμμα και διάβαζε μόνος.. Είχε ξεχαστεί για λίγο η σκέψη και των δυο.. Η μια μέσα στην άλλη.. Είχαν γίνει μία… Και οι ερωτήσεις ένιωθαν από πριν ποιες θα ’ναι οι απαντήσεις..

Δεν ήθελε κανείς απ’ τους δυο να χαλάσει  τη στιγμή.. μα έπρεπε να συνεχίσει για τον προορισμό του.. να ξανακυλήσει.. και να συνεχίσει να ρίχνει τη στάχτη του στο δοχείο.. Μα πιο πολύ ήθελαν και οι δυο να μείνουν με αυτές τις στιγμές μόνο.. Να μη μάθουν παρακάτω.. Δεν τους ένοιαζε.. Δεν βιάζονταν.. Δεν καρτερούσαν.. Ένιωθαν ήδη όμως ότι μετά θα λησμονούσαν τις στιγμές.. που τα βλέμματα είχαν αγκαλιαστεί..  τα μάτια αποχαιρετίστηκαν με μια υπόσχεση..

Καλό βράδυ.. θα τα ξαναπούμε.. Μα βράδιασε κιόλας; Δεν το κατάλαβα. Ήρθα με σύννεφα που έκρυβαν τον ουρανό.. και τώρα φεύγω με ελάχιστο φως του φεγγαριού που προσπαθεί να τα τρυπήσει..

Επίσης!! Και προσπάθησε να μη σκέφτεσαι τόσο, ε; Ακούει με μια γλυκιά ευχαρίστηση.. νιώθοντας την προσμονή..

Και συ να προσέχεις!! αποκρίνεται, νιώθοντας τη ζεστασιά του προσώπου της από το ροδοκόκκινο χρώμα του… Έφυγε μα η σκέψη έμεινε εκεί… να της κάνει συντροφιά… μέχρι οι στάχτες να ξαναβγούν… στο δρόμο….